Who is who: Οι Dead Weather είναι ένα σούπερ supergroup με τον Jack White (The White Stripes, The Raconteurs) στα ντραμς και στα φωνητικά σε δεύτερο ρόλο, την Alison Mosshart (The Kills) στα κυρίως φωνητικά, τον Dean Fertita (Queens of The Stone Age) σε κιθάρα και τον Jack Lawrence (The Greenhornes, The Raconteurs) στο μπάσο. Είναι το αγαπημένο μου σχήμα του Jack White (και φυσικά και των υπολοίπων) και το Sea of Cowards είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους έβερ.
Dodge and Burn: Με βάσει τα παραπάνω ο τρίτος τους δίσκος ήταν από του πιο πολυαναμενόμενους για μένα ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως τα δύο πρώτα singles τα είχαμε από το 2013. Και μπορεί αυτά να μου είχαν αρέσει πολύ αλλά όταν βγήκε ολόκληρος ο δίσκος κάτι δεν μου καθόταν καλά και προσπαθούσα να κάνω αναλύσεις για το τι φταίει. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι λείπουν οι δυνατές ενάρξεις με κιθάρα σαν το No Horse, ότι λείπει αυτό το χάος και η τρέλα όπως στο I'm Mad, ότι ο Jack White σαν εγωιστής που είναι προσπάθησε να αναδείξει περισσότερο τα τύμπανα, ότι η παραγωγή δεν είναι τόσο επιθετική και η ένταση είναι πιο χαμηλά. Τα περισσότερα από αυτά τα κατέρριπτα βρίσκοντας αντίστοιχα παραδείγματα και δεν βρήκα και άκρη όταν κοίταξα ποιοι έγραψαν ξεχωριστά κάθε τραγούδι. Τελικά η απάντηση στο τι μου έφταιγε ήταν ότι δεν άκουσα αρκετά τον δίσκο. Αστείο μεν αλλά σπάνιο για τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες να μην μου ανοιχτούν από τις πρώτες ακροάσεις.
Fun Fact: Ο Jack Lawrence στο εξώφυλλο του δίσκου έχει έξι δάχτυλα στο ένα χέρι.
Genre: Garage Rock
Fav Tracks και οι στιγμές τους: Το Mile Markers και η συνεργασία κιθάρας και μπάσου από την αρχή μέχρι το τέλος, τα τύμπανα στην αρχή, το σόλο, και τα κοψίματα προς το τέλος.
Το Open Up που την πρώτη φορά που ακούμε ουσιαστικά το ρεφρέν του στο 2:45, παραλείπεται ο πρώτος στίχος.
Εκεί που η Alison φτύνει τους στίχους σαν τον Αγγελάκα (εντάξει όχι) στο 2:20 του I Feel Love (Every Million Miles) και το κεντρικό riff του.
Το Cop and Go και η εισαγωγή του.
Ο τρόπος που αρχίζει το Too Bad.
Το σόλο του Let Me Through στο 3:08.
Το Rough Detective που ο Jack White τραγουδάει όπως θα τραγουδούσε η Kristen Schaal.
Το πιο χορευτικό Be Still.
Το διαφορετικό Impossible Winner.
Το Open Up που την πρώτη φορά που ακούμε ουσιαστικά το ρεφρέν του στο 2:45, παραλείπεται ο πρώτος στίχος.
Εκεί που η Alison φτύνει τους στίχους σαν τον Αγγελάκα (εντάξει όχι) στο 2:20 του I Feel Love (Every Million Miles) και το κεντρικό riff του.
Το Cop and Go και η εισαγωγή του.
Ο τρόπος που αρχίζει το Too Bad.
Το σόλο του Let Me Through στο 3:08.
Το Rough Detective που ο Jack White τραγουδάει όπως θα τραγουδούσε η Kristen Schaal.
Το πιο χορευτικό Be Still.
Το διαφορετικό Impossible Winner.
Είπαν για αυτούς και τον δίσκο:
To ''Dodge And Burn'' δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει γράψει ο Jack White, πιθανόν δεν είναι και ο καλύτερος των Dead Weather, αλλά είναι τέτοια τα ποιοτικά standards που έχει θέσει ο White που είναι σίγουρο ότι δεν θα απογοητεύσει το φανατικό κοινό που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Εξάλλου κάθε του δισκογραφική απόπειρα είναι μία άποψη το πως πρέπει να ακούγεται το rock τον 21ο αιώνα.
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το 2011 οι Kills στη θέση 13, το 2012 ο Jack White στη θέση 15, το 2013 οι QOTSA στη θέση 8 και πέρυσι ο Jack White στη θέση 5 σε μια όχι και τόσο καλή χρονιά για μένα.
Οι Dead Weather συζητούν για τις τεχνικές τους: Alison Mosshart, Dean Fertita, Jack White, Jack Lawrence
Βίντεο Κλιπ:
Links: Spotify
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
---> Οι ανώνυμοι να επιλέγουν το Όνομα/Διεύθυνση URL και μπορούν να αφήνουν κενό το δεύτερο πεδίο <---