#10 Lana Del Rey - Honeymoon

Who is who: Η Lizzy Grant όπως είναι το πραγματικό της όνομα έκανε το ντεμπούτο της το 2010 με τον δίσκο Lana Del Ray που πέρασε απαρατήρητος. Το 2012 λανσαρίστηκε ως Lana Del Rey και με το Born To Die στην αρχή έκανε μαζικό χαμό λόγω της βελούδινης φωνής της και των πολλών hooks του άλμπουμ αλλά στη συνέχεια έφαγε μαζικό θάψιμο επειδή δεν μπορούσε να τα υποστηρίξει πολλές φορές λάιβ και λόγω των αντιφεμινιστικών στίχων της. Το 2014 με το Ultraviolence έδιωξε από πάνω της όλα τα pop στοιχεία που την έκαναν να ακούγεται σε κάθε beach bar και αύξησε όλα αυτά που την χαρακτήριζαν ως μελαγχολική diva του παρελθόντος. Οι κιθάρες του Dan Auerbach έδωσαν ακόμα περισσότερο βάθος και ατμόσφαιρα όπου χρειάστηκε με αποτέλεσμα έναν καταπληκτικό δίσκο που κατάφερε περισσότερο αυτή τη φορά να συζητηθεί για την μουσική του και όχι για την persona της Lana Del Rey. 

Honeymoon: Στο Honeymoon το ύφος είναι κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα δύο άλμπουμ. Γέρνει περισσότερο προς το Ultraviolence αλλά πότε δεν είναι τόσο μελαγχολικό για πάνω από δύο στη σειρά κομμάτια. Κάτι που χαρακτηρίζει το άλμπουμ είναι ότι όλα τα κομμάτια είναι ισάξια χωρίς να υπάρχει το μεγάλο single και αυτό είναι θετικό κατά τη γνώμη μου.

Στιχουργικά: Μπορεί αυτά που λέει να φέρνουν μερικές φορές ενστάσεις (σίγουρα πολύ λιγότερες σε σχέση με το Born To Die), η στιχουργία της όμως είναι για άλλη μια φορά τρομερή.

Genre: Baroque Pop

Fav Tracks: Salvatore, Honeymoon, High By The Beach, God Knows I Tried, Freak, Art Deco, 24, The Blackest Day (σε κάποια ο ήχος είναι λίγο παραμορφωμένος)
Least Fav Tracks: Burn Norton (Interlude)

Είπαν για αυτήν και τον δίσκο: 

Το κοντράλτο της είναι σαγηνευτικό και εκφραστικότατο και δίνει χαρακτήρα στις συνθέσεις –οι οποίες μοιάζουν φτιαγμένες για να το αναδείξουν, αλλά και να αναδειχθούν από αυτό.

[via]

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το 2012 την αδίκησα και έβαλα το Born To Die στη θέση 75. Τώρα θα την έβαζα στη σαραντάδα. Πέρυσι το Ultraviolence το είχα πάλι δέκατο.

Links: Spotify