#1 Rishloo - Living As Ghosts With Buildings As Teeth

Who is who: Οι Rishloo είναι ανεξάρτητο συγκρότημα από το Seattle με κάθε μέλος να έχει και την δική του full-time κανονική δουλειά πέρα της ενασχόλησης τους με τη μουσική. Έχουν τέσσερα άλμπουμ που τα κυκλοφόρησαν με crowdfunding και το 2012 μάλιστα, μοιράστηκαν στο facebook torrent του Pirate Bay με τη μέχρι τότε δισκογραφία τους. Για τον ήχο τους θα τους δείτε να συγκρίνονται με συγκροτήματα όπως οι dredg, οι Karnivool, οι Fair to Midland, οι Alpha Galates, οι Opus Dai, οι Kaddisfly, οι Tool, οι Chevelle, οι The Mars Volta και άλλοι. Τους έξι πρώτους όπως και τους προηγούμενους δίσκους των Rishloo δεν τους έχω ακούσει οπότε αυτός ο δίσκος μου έδωσε και πολύ νέο υλικό για εξερεύνηση.

LaGwBaT: Ο φετινός δίσκος τουλάχιστον των Rishloo έχει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ όταν το συναντώ στη μουσική και αυτό είναι οι μη φορμαρισμένες συνηθισμένες φωνητικές γραμμές. Δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά γι' αυτό έκανα και ένα διάγραμμα:

Για να καταλάβετε οι μισοί στίχοι δεν κάνουν καν ομοιοκαταλήξια.

Και τώρα, τυχαίες λέξεις που χρησιμοποιούν στα τραγούδια τους:

ennui, subbtlety-denied, bonjour, mouthfull-full of innuen-du-monde, 

adieu, manifest, vendettas, tin-can-tightrope, mnemonic man, 

automated cabaret, idle reverie, c'est la vie, la vie, frayed incisions, 

frantic dance, halo, syringes, circuitry, menacing cinder eyes, 

sanguine, Irony Engine, crayon, Philosopher's Stone, contrivance, 

sympatico, Apocalypse Submarine, raven, skinny skin stiletto, 

fabricating, Aerosole Shithole Paradise, miranda, Euphoria Grenades, 

serendipitously, filament, insinuations, tourniquet, wonder dissipates

Fun Fact: Στο τέλος του πρώτου κομματιού ακούγεται στα ελληνικά κάτι σαν ξεμάτιασμα. Η γυναίκα του κιθαρίστα είναι Ελληνίδα, αυτός την άκουσε τυχαία να διαβάζει ένα κείμενο που της έστειλε η μάνα της και την ηχογράφησε.

Genre: Progressive Rock, Crossover Prog, Alt-prog, Art Rock

Fav Tracks: The Great Rain Beatle, Winslow, Radio, Landmines, Dark Charade, Dead Rope Machine, Salutations, Just a Ride

Είπαν για αυτούς και τον δίσκο: 

Είναι ευλογία για ένα συγκρότημα να έχει για τραγουδιστή κάποιον σαν τον Andrew Mailloux και ευλογία για τον Andrew να έχει τις συνθέσεις των υπολοίπων.

 [via]

Ένας δίσκος που μου έδωσε το δράμα που ήθελα καιρό στη μουσική, το ανεξήγητο και το δυσνόητο, την πρόκληση.

 [via]

Ηγετική μορφή και βασικός συνθέτης είναι ο χαρισματικός Drew Mailloux, η φωνή του οποίου ξεχωρίζει ως highlight των Rishloo, σε γραμμές γενναία έως θρασύτατα λυρικές.

 [via]

Έχουν περάσει μόλις τρία κομμάτια και συνειδητοποιείς ότι έχεις ήδη προλάβει να ακούσεις φοβερές ιδέες που θα γέμιζαν ολόκληρο δίσκο κάποιου άλλου καλλιτέχνη. 

 [via]

Links: Spotify, Youtube

#2 Muse - Drones

Who is who: Οι Muse είναι το δεύτερο ή τρίτο αγαπημένο μου συγκρότημα.

Drones: Αυτό που τρεις τέσσερις μέρες πριν κυκλοφορήσει επίσημα είχαμε οκτώ από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου επειδή μας τα έδιναν ένα-ένα οι ίδιοι οι Muse, εμένα μου ήρθε πολύ θετικά και βοήθησε στο να μου αρέσει ο δίσκος αμέσως. Πρέπει να είχα κάνει προσωπικό ρεκόρ συνεχόμενων ακροάσεων όταν είχε βγει το The Handler. Γενικά στο Drones έχουμε επιστροφή στις κιθάρες κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο το 2015 αλλά πάντα καλοδεχούμενο. Και δεν είναι απλά ακόρντα και γρατζουνίσματα. Είναι πραγματικά riffs και solos που σε κάνουν να θέλεις να πιάσεις την κιθάρα. Επίσης υπάρχει το Dead Inside σαν μια συνέχεια των Undisclosed Desires και Madness από τους προηγούμενους δίσκους, αλλά πολύ καλύτερο και με τον Howard να κλέβει την παράσταση, που όσον αφορά το βίντεο κλιπ του μπορεί να έχουμε δει πολλές φορές παρόμοιο κόνσεπτ με έναν ή παραπάνω τύπους να χορεύουν αλλά είναι η πρώτη φορά που η χορογραφία είναι τόσο ταιριαστή σε κάθε δευτερόλεπτο. Επίσης να πω για το Globalist που μας το παρουσίαζαν πριν βγει ως Citizen Erased Part 2, ότι εμένα μου φέρνει περισσότερο σαν Knights of Cydonia meets United States Of Eurasia και μπορεί στο πρώτο άκουσμα να βγάζει κάτι το μεγαλειώδες αλλά τελικά αν το χωρίσεις σε μέρη δε φτάνει με τίποτα αυτά που θα μπορούσε να είχε δώσει για να θεωρηθεί πραγματικό έπος.

Genre: Alternative Rock, Hard Rock, Neo-Prog

Fav Tracks: The Handler, Dead Inside, Psycho, Defector, Reapers, The Globalist
Least Fav Tracks: Revolt

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Θέση 7 το 2012 με το The 2nd Law που τελικά το μεγαλύτερο μείον του ήταν ότι έγραψε δύο τραγούδια ο Chris.

Βίντεο Κλιπ:

Live:

Links: Spotify

#3 Asaf Avidan - Gold Shadow

Who is who: Ο Asaf Avidan από το Ισραήλ είναι ένας ακόμα καλλιτέχνης που αγνοούσα το ότι είχε μια τόσο μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία όπως το Reckoning Song (171.523.052 views το remix του Wankelmut). Εγώ τον έμαθα φέτος και σχεδόν αμέσως έψαξα και την υπόλοιπη δισκογραφία του: Τρεις δίσκους ως Asaf Avidan & The Mojos κι άλλος ένας καθαρά προσωπικός. Πέρα από την χαρακτηριστική και ιδιαίτερη ανδρόγυνη φωνή του που με τράβηξε αμέσως, και τις εξαιρετικές ερμηνείες του, το άλλο στοιχείο του που μου αρέσει πολύ είναι το γενικό μουσικό πνεύμα που έχει. Ξέρει να γράφει τραγούδια και ακόμα καλύτερα ξέρει να τα ενορχηστρώνει. Πάρτε για παράδειγμα ένα παλιότερο κομμάτι του που η ενορχήστρωση είναι για σεμινάριο: Sailors Are We

Gold Shadow: Έτσι και στο Gold Shadow που δεν ξέρω ακόμα αν είναι ο καλύτερος του δίσκος αλλά σίγουρα έχει την καλύτερη παραγωγή: καθαρή, κρυστάλλινη, θα ακούσουμε σφυρίγματα, παλαμάκια, σκρατσαρίσματα, κιθάρες, βιολιά, τον ίδιο να βρυχάται ή να σπαράζει με λυγμούς και διάφορες άλλες μικρές πινελιές που το ανεβάζουν τόσο στα αυτιά μου. Εξάλλου (και) οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.

Genre: Folk Rock, Blues Rock, Rock

Fav Tracks: Bang Bang, My Tunnels Are Long and Dark These Days, A Part of This, The Jail That Sets You Free, Little Parcels of an Endless Time, Gold Shadow, Ode To My Thalamus

One Man Orchestra:

Must Watch Cover:

Links: Spotify

#4 Benjamin Clementine - At Least For Now

Who is who: Ο Benjamin Clementine μεγάλωσε στο Edmonton και στα 11 του όταν ο αδερφός του αγόρασε ένα πιάνο άρχισε να μαθαίνει κι αυτός. Στα 16 παράτησε το σχολείο γιατί τον ενδιέφεραν μόνο ποίηση, λογοτεχνία, φιλοσοφία και στα 19 του πήγε στο Παρίσι καταλήγοντας για πολλά χρόνια ουσιαστικά άστεγος. Με μια χαλασμένη κιθάρα και ένα φτηνό αρμόνιο έπαιζε μουσική κυρίως στους δρόμους και στο μετρό με μερικές φορές να καταφέρνει να εμφανιστεί και σε κάποιο μικρό μπαρ ή ξενοδοχείο. Ο σωστός περαστικός τον άκουσε τυχαία και με τη μία σύνδεση να φέρνει την άλλη κατέληξε να εμφανιστεί σε κάποια φεστιβάλ και στο τέλος να βγάλει δύο EP και το φετινό άλμπουμ. Αλλά ούτε τότε ήταν όλα ρόδινα. Πριν υπογράψει με τη δισκογραφική είχε κλείσει να εμφανιστεί στο North Sea Jazz Festival το 2013 αλλά τελικά δεν πήγε. Σύμφωνα με αυτόν τον πέταξαν από το τρένο επειδή δεν είχε εισιτήριο και επειδή δεν είχε λεφτά προσπάθησε να το πάρει με τα πόδια. Η απόσταση ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο νόμιζε, 45 χιλιόμετρα, και δεν σταματούσε και κανένα αμάξι στις απόπειρες του για οτοστόπ. Αποτέλεσμα να περπατάει 10 ώρες, να ματώσουν τα πόδια του και να μην παίξει κιόλας. Τελικά το 2015 και με μεγαλύτερο hype, του πρόσφεραν νέα θέση στο line up.

At Least For Now: Παντού γράφουν για μια μίξη Antony Hegarty και Nina Simone και δεν έχουν και άδικο. Εγώ όμως προτιμώ να τον λέω απλά Benjamin Clementine. Οι μελοδραματισμοί του σε αγγίζουν στη ψυχή και οι νότες στο πιάνο σε χτυπάνε στο μυαλό. Πολλές φορές επιδεικνύεται αλλά δεν με πειράζει. Αν όχι αυτός, ποιος;

Στιχουργικά: Ο τρόπος που εκφράζεται μέσα από τους αυτοβιογραφικούς του στίχους εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Εξάλλου εκτός από μουσικός, αυτοχαρακτηρίζεται και ποιητής. Πιο συγκεκριμένα:

Οι στίχοι:

~~~

Before I was born there was a storm

Before that storm there was fire

Burning everywhere, everywhere

And everything became nothing again

Then out of nothing

Out of absolutely nothing

I Benjamin, I was born

So that when I become someone one day

I'll always remember I came from nothing

~~~

Condolence

~~~

We all make a living by what we get

But we make life by what we give

~~~

Winston Churchill's Boy

~~~

Lest the trees cease breathing

Lest all the bees cease breeding

And all the salts in the dead sea

Ferment to honey...

Until then, I will be forever chasing

Chasing...

Chasing it all till the very end

~~~

Adios

If I held my breath on you

I would have died a thousand times

And if chewing was to show you how much I cared

I'd probably be wearing a denture by now

~~~

If you held your breath on me

You would have died a million times

And if chewing was to show me how much you cared

You'd probably swallowed your tongue by now

~~~

Nemesis

Genre: Piano Vocal, Chamber Pop, Avant Garde

Fav Tracks: Then I Heard a Bachelor's Cry, Adios (λίγο διαφορετικό στο λινκ), Nemesis, Condolence, St-Clementine-on-Tea-and-Croissants, The People and I, Winston Churchill's Boy

Είπαν για αυτόν και τον δίσκο: 

Είναι ένα άλμπουμ που έχει και τη δύναμη του 1ου ακούσματος, αλλά και την αρετή του να γίνεται καλύτερο όσο περισσότερο το ακούς. Κι αν ο τίτλος του είναι ενδεικτικός, μακάρι να έχουμε να περιμένουμε πολλά σημαντικότερα από το δημιουργό του και στη συνέχεια.

 [via]

Ολόκληρο το άλμπουμ αποτελεί μια σπουδή στην ιδιαιτερότητα της νέγρικης φωνής και μια εξτραβαγκάντζα των φωνητικών δυνατοτήτων του ίδιου του Clementine, ο οποίος, δίχως αιδώ, θα επιδειχθεί.

 [via]

At Least for Now is made up of eleven originals and it sounds like he died eleven times while making it.

 [via]

Βίντεο Κλιπ:

Live:

Links: Spotify

#5 Punch Brothers - The Phosphorescent Blues

Who is who: Οι Punch Brothers παίζουν ένα bluegrass με μια πιο προοδευτική ματιά αφού το μπερδεύουν με κλασική μουσική, jazz και πιο φρέσκες alternative/pop ιδέες. Επίσης τους αρέσει πολύ να διασκευάζουν ξένα κομμάτια με μια προτίμηση πάλι στην κλασική μουσική και στους Radiohead. Ο Chris Thile που είναι στα φωνητικά και στο μαντολίνο έβγαλε τον πρώτο του δίσκο στα 12 με το τρίο Nickel Creek και έχει μεγάλη καριέρα από παιδάκι. Μπορεί στο αντίστοιχο Alter των ΗΠΑ να τον διαφήμιζαν όπως τον Σαντικάι.

The Phosphorescent Blues: Ένας αντικατοπτρισμός του άλμπουμ είναι το τραγούδι My Oh My. Στην αρχή σε ξεγελάει με την ενέργεια του αλλά τελικά σε αιχμαλωτίζει με την πραότητα του.

Genre: Progressive Bluegrass, Folk

Fav Tracks: Little Lights, My Oh My, Magnet, Familiarity

Live σαν να ακούς playback: 

Links: Spotify

#6 Beardfish - +4626- Comfortzone

Who is who: Οι Beardfish είναι από τη Σουηδία και παίζουν ένα 70's prog rock με επιρροές από Yes και Genesis. Αυτός είναι ο όγδοος δίσκος τους και τρίτος στη σειρά που ακούω. Το Mammoth το 2011 ήταν αρκετά retro και psychedelic ενώ το The Void ένα χρόνο μετά ήταν πιο δυναμικό και σκληρό αν και είχε και μια από τις πιο τρυφερές τους συνθέσεις. Μεγάλος φαν αυτής της μουσικής δεν είμαι, πόσο μάλλον του συγκροτήματος άρα δεν περίμενα ποτέ να φτάσω να τους βάλω τόσο ψηλά.

+4626- Comfortzone: Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου αρέσει σε αυτόν τον δίσκο που δεν το είχαν μέχρι τώρα. Μάλλον δεν είναι τόσο retro 70's όπως το Mammoth και έχει καλύτερες συνθέσεις από το The Void. Κάτι που δεν μου άρεσε είναι ότι η ρυθμική έναρξη του Hold On (δεύτερο στον δίσκο) δεν ταιριάζει με το εισαγωγικό πρώτο κομμάτι. Κατά τ' άλλα δεν μπορώ να βρω κάποιο ψεγάδι σε ένα συγκρότημα που δεν είχα καθόλου προσδοκίες. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στους στίχους του Ode To The Rock 'n' Roller που σε ένα σημείο περιγράφουν ακριβώς αυτά που ακούσαμε πιο πριν ή αυτά που ακούμε την ίδια στιγμή. Πιο συγκεκριμένα:

Οι στίχοι:

~~~

Wait, what's this

Suddenly I'm sucked into a place

Maybe a different dimension, I don't know

This is a place where they make music that's not written to accompany the vacuuming of your flat

Whoa, what the hell was that

Like I was running around on a fucked up music sheet

One minute I was rollin' on a river and in the next I got caught up in the rites of spring

~~~

Flick of a switch and the organ is grinding

Be that noise in the background

Just keep it on the backbeat

The rhythm of drinking

Till the singer goes "Yeah Yeah Ye-ah!"

Genre: Progressive Rock, 70's Prog

Fav Tracks: Ode To The Rock 'n' Roller, Daughter / Whore, King, Comfort Zone, If We Must Be Apart (A Love Story Continued), Can You See Me Now, Hold On

Είπαν για αυτούς και τον δίσκο: 

Η φωνή του γκρουπ, Rikard Sjoblom, κάνει αισθητή την παρουσία του έχοντας πλέον μετακινηθεί μόνιμα πίσω από τα πλήκτρα δίνοντας καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ την απαραίτητη ώθηση για την εξέλιξη των συνθέσεων και τις ανάλογες περιπετειώδεις βόλτες στις πιο αναγνωρίσιμες '70s prog συνοικίες.

 [via]

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Λίγο παραπλανητική η θέση 20 το 2011. Πιο αντιπροσωπευτική η θέση 39 το 2012.

Links: Spotify, Youtube

#7 The Dear Hunter - Act IV: Rebirth in Reprise

Who is who: Ιθύνων νους των The Dear Hunter είναι ο Casey Crescenzo και τους ξεκίνησε σαν side project όταν ήθελε να βγάλει κάπου τις μουσικές του ανησυχίες που δεν σχετίζονταν με τον post-hardcore ήχο των The Receiving End of Sirens που ήταν τότε μέλος. Αφού του ζήτησαν να φύγει ανέπτυξε τα τραγούδια του και άρχισε να φτιάχνει μια ιστορία που θα ξεδιπλωνόταν σε έξι δίσκους. Ξεκίνησε με έναν alt-prog ήχο προσθέτοντας στη συνέχεια συμφωνικά και indie στοιχεία. Μετά τα τρία πρώτα μέρη της ιστορίας έκανε ένα διάλειμμα και το 2011 έβγαλε 36 τραγούδια σε μια συλλογή από 9 EPs, το The Color Spectrum. Το 2013 έβγαλε το Migrant που αυτή τη φορά ήταν μόνο indie και μαζί με τα bonus είχε 18 τραγούδια και το 2014 έβγαλε έναν συμφωνικό δίσκο το Amour & Attrition. Φέτος επέστρεψε με το τέταρτο μέρος τη ιστορίας του. Εγώ τους έμαθα με τον μοναδικό μη concept δίσκο, το Migrant και τους έβαζα σε μια κατηγορία με άλλες μπάντες που έχουν μεν πολύ ωραίο ήχο αλλά δεν έχουν τόσα πολλά ωραία τραγούδια. Μάλλον έκανα λάθος.

Act IV: Rebirth in Reprise: Το τέταρτο μέρος είναι το πρώτο που άκουσα από την κεντρική ιστορία και κατάλαβα γιατί έχουν τόσο φανατικό κοινό. Ο δίσκος είναι φανταστικός, ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος και το indie δένει τέλεια με το progressive. Πολλά κομμάτια αλλάζουν κατά τη διάρκεια τους και οι εναλλαγές από το ένα στο άλλο γίνονται με πολύ ωραίο και ομαλό τρόπο. Με έκανε να ασχοληθώ και με τα προηγούμενα μέρη και ανακάλυψα ότι ένα μέρος του δεκάλεπτου A Night on the Town είχε κυκλοφορήσει ως άτιτλο παλιότερα, όπως και ο στίχος "Hey! Hey kid! Hey kid - get a God!" του Bitter Suite IV and V είχε υπάρξει και παλιότερα στα The Bitter Suite I & II και Evicted ως "Hey! Hey kid! Hey kid! - get a job!".

Genre: Indie Prog

Fav Tracks: The Bitter Suite IV and V: The Congregation and the Sermon in the Silt, Wait, Rebirth, Is There Anybody Here?, If All Goes Well, King of Swords (Reversed), The Squeeky Wheel, A Night On The Town, At The End Of The Earth, The Bitter Suite VI: Abandon

Είπαν για αυτούς και τον δίσκο: 

Never say Casey Crescenzo lacks ambition. If this guy had been in the control room for NASA’s lunar mission, he would’ve been griping about how we weren’t thinking “big” enough.

 [via]

Sadly, this album also reminds us how the Dear Hunter is still criminally underappreciated by the industry and media as a whole.

 [via]

Οι Dear Hunter λοιπόν έχουν ένα φυσικό αβαντάζ: το λαρύγγι του Casey Crescenzo, το οποίο πέρα από τρομακτικά ικανό τεχνικά είναι και εξωπραγματικά εκφραστικό. Σε κομμάτια όπως το “Waves” και κυρίως τα “At the End of the Earth” και “Wait” παραδίδει σεμινάρια πάνω στο πώς ένα τραγούδι μπορεί να γίνει βιωματικό.

 [via]

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Θέση 32 το 2013 με το Migrant.

Βίντεο Κλιπ:

Links: Spotify, Youtube

#8 Villagers - Darling Arithmetic

Who is who: Οι Villagers είναι βασικά ο Conor O'Brien. Είναι από την Ιρλανδία, ευτυχώς αυτό δεν φαίνεται στην προφορά του Conor, και παίζουν ένα απλό indie folk. Δεν τους γνώριζα αλλά βλέπω ότι και οι τρεις δίσκοι τους έχουν score πάνω από 75 στο metacritic.

Darling Arithmetic: Το Darling Arithmetic δεν είναι κάποιος σπουδαίος δίσκος ούτε έχει κάποιο σπουδαίο τραγούδι. Είναι όμως ο δεύτερος δίσκος που άκουσα περισσότερο το 2015 και αυτό από μόνο του δείχνει κάτι. Δεν τον έκλεισα ποτέ επειδή τον βαρέθηκα ή με κούρασε. Δεν τον έκλεισα ποτέ επειδή μου αποσπούσε τη προσοχή. Δεν με πείραξε ποτέ να τον κλείσω χωρίς να τον ολοκληρώσω ή να τον σταματήσω για να δω κάτι. Δεν δίστασα ποτέ να τον βάλω να παίξει. Δεν με πείραξε ποτέ να το να μην αφοσιωθώ πλήρως σε αυτόν. Τον άκουγα σερφάροντας, παίζοντας, διαβάζοντας, κάνοντας οτιδήποτε και πάντα με χαλάρωνε.

Στιχουργικά: Heartbreaking and heartwarming.

Genre: Indie Folk

Fav Tracks: Hot Scary Summer, So Naïve, Dawning On Me, No One To Blame, Everything I Am Is Yours, Courage, Darling Arithmetic, Little Bigot, The Soul Serene

Είπαν για αυτόν και τον δίσκο: 

His quavering voice is so delicate it should come with a handwash-only sign.  

 [via]

Live:

Links: Spotify

#9 The Dead Weather - Dodge and Burn

Who is who: Οι Dead Weather είναι ένα σούπερ supergroup με τον Jack White (The White Stripes, The Raconteurs) στα ντραμς και στα φωνητικά σε δεύτερο ρόλο, την Alison Mosshart (The Kills) στα κυρίως φωνητικά, τον Dean Fertita (Queens of The Stone Age) σε κιθάρα και τον Jack Lawrence (The Greenhornes, The Raconteurs) στο μπάσο. Είναι το αγαπημένο μου σχήμα του Jack White (και φυσικά και των υπολοίπων) και το Sea of Cowards είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους έβερ.

Dodge and Burn: Με βάσει τα παραπάνω ο τρίτος τους δίσκος ήταν από του πιο πολυαναμενόμενους για μένα ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως τα δύο πρώτα singles τα είχαμε από το 2013. Και μπορεί αυτά να μου είχαν αρέσει πολύ αλλά όταν βγήκε ολόκληρος ο δίσκος κάτι δεν μου καθόταν καλά και προσπαθούσα να κάνω αναλύσεις για το τι φταίει. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι λείπουν οι δυνατές ενάρξεις με κιθάρα σαν το No Horse, ότι λείπει αυτό το χάος και η τρέλα όπως στο I'm Mad, ότι ο Jack White σαν εγωιστής που είναι προσπάθησε να αναδείξει περισσότερο τα τύμπανα, ότι η παραγωγή δεν είναι τόσο επιθετική και η ένταση είναι πιο χαμηλά. Τα περισσότερα από αυτά τα κατέρριπτα βρίσκοντας αντίστοιχα παραδείγματα και δεν βρήκα και άκρη όταν κοίταξα ποιοι έγραψαν ξεχωριστά κάθε τραγούδι. Τελικά η απάντηση στο τι μου έφταιγε ήταν ότι δεν άκουσα αρκετά τον δίσκο. Αστείο μεν αλλά σπάνιο για τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες να μην μου ανοιχτούν από τις πρώτες ακροάσεις.

Fun Fact: Ο Jack Lawrence στο εξώφυλλο του δίσκου έχει έξι δάχτυλα στο ένα χέρι.

Genre: Garage Rock

Fav Tracks και οι στιγμές τους: Το Mile Markers και η συνεργασία κιθάρας και μπάσου από την αρχή μέχρι το τέλος, τα τύμπανα στην αρχή, το σόλο, και τα κοψίματα προς το τέλος.
Το Open Up που την πρώτη φορά που ακούμε ουσιαστικά το ρεφρέν του στο 2:45, παραλείπεται ο πρώτος στίχος.
Εκεί που η Alison φτύνει τους στίχους σαν τον Αγγελάκα (εντάξει όχι) στο 2:20 του I Feel Love (Every Million Miles) και το κεντρικό riff του.
Το Cop and Go και η εισαγωγή του.
Ο τρόπος που αρχίζει το Too Bad.
Το σόλο του Let Me Through στο 3:08.
Το Rough Detective που ο Jack White τραγουδάει όπως θα τραγουδούσε η Kristen Schaal.
Το πιο χορευτικό Be Still.
Το διαφορετικό Impossible Winner.

Είπαν για αυτούς και τον δίσκο: 

To ''Dodge And Burn'' δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει γράψει ο Jack White, πιθανόν δεν είναι και ο καλύτερος των Dead Weather, αλλά είναι τέτοια τα ποιοτικά standards που έχει θέσει ο White που είναι σίγουρο ότι δεν θα απογοητεύσει το φανατικό κοινό που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Εξάλλου κάθε του δισκογραφική απόπειρα είναι μία άποψη το πως πρέπει να ακούγεται το rock τον 21ο αιώνα.

[via]

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το 2011 οι Kills στη θέση 13, το 2012 ο Jack White στη θέση 15, το 2013 οι QOTSA στη θέση 8 και πέρυσι ο Jack White στη θέση 5 σε μια όχι και τόσο καλή χρονιά για μένα.

Οι Dead Weather συζητούν για τις τεχνικές τους: Alison Mosshart, Dean Fertita, Jack White, Jack Lawrence

Βίντεο Κλιπ:

Links: Spotify

#10 Lana Del Rey - Honeymoon

Who is who: Η Lizzy Grant όπως είναι το πραγματικό της όνομα έκανε το ντεμπούτο της το 2010 με τον δίσκο Lana Del Ray που πέρασε απαρατήρητος. Το 2012 λανσαρίστηκε ως Lana Del Rey και με το Born To Die στην αρχή έκανε μαζικό χαμό λόγω της βελούδινης φωνής της και των πολλών hooks του άλμπουμ αλλά στη συνέχεια έφαγε μαζικό θάψιμο επειδή δεν μπορούσε να τα υποστηρίξει πολλές φορές λάιβ και λόγω των αντιφεμινιστικών στίχων της. Το 2014 με το Ultraviolence έδιωξε από πάνω της όλα τα pop στοιχεία που την έκαναν να ακούγεται σε κάθε beach bar και αύξησε όλα αυτά που την χαρακτήριζαν ως μελαγχολική diva του παρελθόντος. Οι κιθάρες του Dan Auerbach έδωσαν ακόμα περισσότερο βάθος και ατμόσφαιρα όπου χρειάστηκε με αποτέλεσμα έναν καταπληκτικό δίσκο που κατάφερε περισσότερο αυτή τη φορά να συζητηθεί για την μουσική του και όχι για την persona της Lana Del Rey. 

Honeymoon: Στο Honeymoon το ύφος είναι κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα δύο άλμπουμ. Γέρνει περισσότερο προς το Ultraviolence αλλά πότε δεν είναι τόσο μελαγχολικό για πάνω από δύο στη σειρά κομμάτια. Κάτι που χαρακτηρίζει το άλμπουμ είναι ότι όλα τα κομμάτια είναι ισάξια χωρίς να υπάρχει το μεγάλο single και αυτό είναι θετικό κατά τη γνώμη μου.

Στιχουργικά: Μπορεί αυτά που λέει να φέρνουν μερικές φορές ενστάσεις (σίγουρα πολύ λιγότερες σε σχέση με το Born To Die), η στιχουργία της όμως είναι για άλλη μια φορά τρομερή.

Genre: Baroque Pop

Fav Tracks: Salvatore, Honeymoon, High By The Beach, God Knows I Tried, Freak, Art Deco, 24, The Blackest Day (σε κάποια ο ήχος είναι λίγο παραμορφωμένος)
Least Fav Tracks: Burn Norton (Interlude)

Είπαν για αυτήν και τον δίσκο: 

Το κοντράλτο της είναι σαγηνευτικό και εκφραστικότατο και δίνει χαρακτήρα στις συνθέσεις –οι οποίες μοιάζουν φτιαγμένες για να το αναδείξουν, αλλά και να αναδειχθούν από αυτό.

[via]

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το 2012 την αδίκησα και έβαλα το Born To Die στη θέση 75. Τώρα θα την έβαζα στη σαραντάδα. Πέρυσι το Ultraviolence το είχα πάλι δέκατο.

Links: Spotify

#11 Chelsea Wolfe - Abyss

Who is who: Το 2006 η Chelsea Wolfe συνέθεσε έναν δίσκο τον οποίο τον αποκαλεί ντροπιαστικά κακό και κάνει πως δεν υπάρχει. Αυτόν τον δίσκο τον θεωρώ έναν από τους τρεις καλύτερους της. Το 2010 επέστρεψε με δύο δίσκους εμφανώς αλλαγμένη, ξεφεύγοντας τελείως από το κάπως pop γράψιμο του πραγματικού ντεμπούτου της και άρχισε να χτίζει τη νέα της εικόνα. Το 2011 έκανε το πρώτο της μπαμ ενισχύοντας τον ήχο της με περισσότερο θόρυβο και κάνοντας πιο υπόγεια τα πάντα αιθέρια φωνητικά της, κρατώντας όμως την ίδια δομή στο γράψιμο των τραγουδιών και το 2012 αφού διασκεύασε τους Rudimentary Peni, άλλαξε και πάλι για να πάει όλο ακουστικά στον δεύτερο από τους τρεις ισάξια αγαπημένους μου δίσκους της. Στη συνέχεια μεσολάβησαν ένα E.P. σε έναν πιο απόκοσμο ήχο και δύο Splits με τον King Dude και το 2013 έκανε το δεύτερο της μπαμ και ακόμα μια στροφή στον ήχο της σε έναν δίσκο με ηλεκτρονικά στοιχεία που πολλοί τον θεωρούν τον κορυφαίο της. Εγώ τον θεωρώ τον χειρότερο της. Παρά τις τόσες αλλαγές και τους τόσους πειραματισμούς στον ήχο της ότι και να ακούσεις από τα παραπάνω ξεχειλίζει Chelsea Wolfe.

Abyss: Στο Abyss (ο τρίτος απ' τους αγαπημένους μου) αλλάζει και πάλι σε σχέση με το Pain Is Beauty που προηγήθηκε. Αυτή τη φορά έχουμε δυνατές κιθάρες, απόρροια της συνεργασίας της με τους Russian Circles και έναν ως και Heavy Metal ή Industrial ήχο.

Genre: Gothic Rock, Industrial, Metal

Fav Tracks: Carrion Flowers, Simple Death, After The Fall, Color Of Blood, Dragged Out

Έμαθε κανείς γιατί ψευδίζει στο Color Of Blood;

Είπαν για αυτήν και τον δίσκο: 

Πώς γίνεται να αισθάνομαι γαλήνια μες στο απόλυτο σκοτάδι;

[via]

Abyss is meant to have the feeling of when you’re dreaming, and you briefly wake up, but then fall back asleep into the same dream, diving quickly into your own subconscious.

[via]

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το Άποκάλυψις το 2011 δεν το άκουσα έγκαιρα αλλά όπως βλέπω τώρα πρόχειρα τη λίστα θα είχε μια θέση ανάμεσα στο 20 και το 30, το Uknown Rooms... το 2012 το έβαλα στη θέση 17 σε μια γεμάτη χρονιά και το Pain Is Beauty το 2013 δεν το κατέταξα καν αλλά το Prayer For The Unborn το είχα δεύτερο καλύτερο E.P..

Links: Spotify, Bandcamp

#12 Leprous - The Congregation

Who is who: Οι Leprous είναι από τη Νορβηγία και παρότι η πρώτη τους δουλεία είναι του 2004, άρχισαν να αναγνωρίζονται από το κοινό το 2011 με το Bilateral. Ακολούθησε το -πιο πολύ άλμπουμ παρά τραγούδια- Coal το 2013 για να εδραιωθούν για τα καλά ως ένα από τα πιο hot μουσικά ονόματα στο είδος τους. Στα φωνητικά ο Einar Solberg έχει τέτοια χροιά που πολλές φορές δεν φαίνεται πόσο δύσκολες είναι οι φωνητικές γραμμές που τραγουδάει.

The Congregation: Αν εξαιρέσεις το πιο αργόσυρτο Slave και ίσως το Lower για το πιο μπαλαντοειδές κουπλέ, άντε και το The Flood επειδή είναι πιο λιτό από άποψη οργάνων, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ίδια. Ίδια αλλά τόσο κολλητικά.

Fun Fact: Δεν μπορείς να μαντέψεις τους αγαπημένους δίσκους του Einar.

Genre: Progressive Metal

Fav Tracks: Slave, Triumphant, Down, Third Law, The Flood, Red, Lower, Within My Fence, Rewind, Moon, Pixel, The Price. Όλα τα έβαλα.

Μια στιγμή: Το οοΟ του Einar σε ένα από τα τελευταία ρεφρέν του Slave (5:45).

Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το Bilateral το 2011 δεν το είχα ακούσει εγκαίρως αλλά θα το έβαζα εικοσάδα. Το Coal το 2013 το έβαλα στη θέση 13 αλλά τώρα που την ξαναβλέπω τη λίστα θα το έβαζα το λιγότερο ένατο.

Links: Spotify, Youtube

#13 Pokey Lafarge - Something In The Water

Who is who: Το πραγματικό του όνομα είναι Andrew Heissler, είναι 32 χρονών και γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Έχει κυκλοφορήσει 6 άλμπουμ, το ένα από αυτά μέσω της Third Man Records, δηλαδή της δισκογραφικής του Jack White και επίσης συμμετείχε και στο I Guess I Should Go To Sleep από τον δίσκο Blunderbuss. Εγώ τον γνώρισα όταν ένα τραγούδι του ακούστηκε στο Boardwalk Empire, σειρά που παρουσίαζε την Αμερική του 1920, και πώς να μην ακουγόταν τραγούδι του εκεί...

Something In The Water: ...αφού η μουσική του ξεπηδάει κατευθείαν από τέτοιες εποχές και μάλιστα τελείως αβίαστα. Πολλές φορές βέβαια απευθύνεται στις μεσοδυτικές πολιτείες και σε πιο mid-twentieth καιρούς σε αντίθεση με το Boardwalk Empire που παρέθεσα αλλά ποτέ δεν μένει σε ένα σημείο. Μέχρι και το παρουσιαστικό του είναι ανάλογο:

Genre: Midwestern Americana, American Roots, Ragtime Blues

Fav Tracks: Underground, Goodbye, Barcelona, Wanna Be Your Man, When Did You Leave Heaven

Βίντεο Κλιπ:

Live:

Links: Spotify

#14 Shilpa Ray - Last Year's Savage

Who is who: Ξεκίνησε το 2006 με punk ήχους και ινδιάνικους ρυθμούς στους Beat The Devil αλλά το συγκρότημα διαλύθηκε πολύ γρήγορα. Από το 2009 μέχρι το 2011 κυκλοφορούσε ως Shilpa Ray and Her Happy Hookers σε ήχους παρόμοιους με τώρα αλλά εύκολα αντιληπτά διαφορετικούς. Μετά συνεργάστηκε με τον Nick Cave ως support και backup singer στις περιοδείες του. Διασκεύασε μαζί του και μαζί με τον Warren Ellis το Pirate Jenny και επίσης συμπεριλήφθηκε στο Bad Seeds Jukebox, cd με επιλογές από τον Nick Cave και τους Bad Seeds στο οποίο είναι μέσα και οι Xylouris White. 

Last Year's Savage: Στο πρώτο άλμπουμ αποκλειστικά κάτω από το όνομα της, μας περικυκλώνει ένα σκοτεινό κλίμα, αποτέλεσμα της ιδιαίτερης φωνής της, της pedal steel guitar που ακούμε και του αρμονίου που παίζει αλλά οι ρυθμοί των τραγουδιών ποτέ δεν μας αφήνουν να πέσουμε στο σκοτάδι. Εξάλλου έγραψε και το feel good τραγούδι της χρονιάς.

Στιχουργικά: Συνηθίζει να αναφέρει μέρη του σώματος, ιατρικές ορολογίες, τον θάνατο και την αγάπη.

Genre: Punk Blues, Rock, Goth Rockabilly

Fav Tracks: Nocturnal Emissions, Johnny Thunders Fantasy Space Camp, Pop Song For Euthanasia, O My Northern Soul, Shilpa Ray on Broadway, Moksha, Hymn, Burning Bride

Είπαν για αυτήν και τον δίσκο: 

One of the most phenomenal things I’ve seen in a long time. She’s going to be huge. 

Nick Cave

Feel Good Βίντεο Κλιπ:

Βίντεο Κλιπ:

Links: Spotify, Bandcamp

#15 Hindi Zahra - Homeland

Who is who: Γεννημένη στο Μαρόκο και κάτοικος Παρισιού από τα 15 της. Με το προηγούμενο της άλμπουμ κέρδισε μεταξύ άλλων και το βραβείο Constantin που είναι αντίστοιχο του Mercury Prize αλλά στη Γαλλία.

Homeland: Στο Homeland τραγουδάει σε αγγλικά, γαλλικά και βερβερικά και φτάνει από τη latin jazz μέχρι τα blues της ερήμου με στάσεις για bossa nova ρυθμούς και ένα υπέροχο chanson. Δύο απ' τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου λένε για το φεγγάρι.

Genre: World Music, Berber Music, Desert Blues

Fav Tracks: La Luna, The Moon Is Full, Un Jour, The Blues, Silence, Any Story, Broken Ones
Least Fav Tracks: To The Forces

Είπαν για αυτήν και τον δίσκο: 

Πότε σπαρακτική τσιγγάνα και πότε απροσπέλαστη και μυστηριακή γυναίκα της ερήμου, πότε jazz τραγουδίστρια του δρόμου και πότε γοητευτική γυναίκα στα αξημέρωτα parties ενός διαχρονικού Gatsby, μας οδηγεί σ' ένα πανέμορφο και αισθησιακό μουσικό ταξίδι.

[via]

Live:

Links: Spotify

#16 Bachar Mar-Khalifé - Ya Balad

Who is who: Γάλλο-Λιβανέζος συνθέτης και πολύ-οργανοπαίκτης. Γιος του θρυλικού όπως διαβάζω -αλλά δεν θα υποκριθώ ότι τον ξέρω-, Marcel Khalifé και γενικά σε όλη την οικογένεια το 'χουν καθώς και ο μεγάλος του αδερφός Rami Khalifé είναι βιρτουόζος πιανίστας, και η μητέρα του γράφει και ερμηνεύει τραγούδια και ο ξάδερφος του παίζει τσέλο.

Ya Balad: Σαν συνέχεια σε αυτό που έλεγα στο πρώτο ποστ, το Ya Balad είναι άλλος ένας δίσκος σύγχρονης jazz που μου αρέσει πολύ με κοινό στοιχείο τους ήχους από ανατολή. Ο συγκεκριμένος πάντως έχει και μεγάλη ποικιλία γι' αυτό καλύτερα δοκιμάστε να ακούσετε όλα τα παρακάτω κομμάτια.

Genre: Contemporary Jazz, World Music

Fav Tracks: Wolf Pack, Ya Balad, Balcoon, Ell3, Yalla Tnam Nada (feat. Golshifteh Farahani), Layla, Dors mon gâs(e)
Least Fav Tracks: Lemon, Madonna, Laya Yabnaya

Βίντεο Κλιπ:

Links: Spotify

#17 Son Lux - Bones

Who is who: Ο Son Lux ή κατά κόσμον Ryan Lott είναι ένας αρκετά δραστήριος μουσικός με πολλές συνεργασίες με άλλους μουσικούς που τους ξέρουν μόνο αυτοί που ξέρουν και τον Son Lux. Πέρα από αυτές όμως για κάποιον μη σχετικό υπάρχει και το project Sisyphus μαζί με τον Sufjan Stevens και τον Serengeti και υπάρχει και η επανεκτέλεση του πιο γνωστού κομματιού του μαζί με τη Lorde και επιπλέον κρουστά. Τα τελευταία χρόνια Son Lux ονομάζεται και το τρίο που αποτελεί μαζί με τους Ian Chang (κυρίως κρουστά) και τον Rafiq Bhatia (κιθάρα).

Bones: Το Bones είναι το λογικό επόμενο μουσικό βήμα μετά τις προηγούμενες δουλειές του αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό το κυκλοφόρησε ως μπάντα, χωρίς όμως να ξεφεύγει ιδιαίτερα. Μουσικά ακούμε από minimal μελωδίες μέχρι κάποιες χαοτικές στιγμές αλλά πάντα αυτό που κυριαρχεί είναι η γεμάτη δραματισμούς φωνή του.

Genre: Electronic, Experimental, Trip Hop

Fav Tracks: You Don't Know Me, This Time, Your Day Will Come, Now I Want, White Lies

Επισήμανση: Τα You Don't Know Me και This Time πάντα τα ακούω μαζί.

Είπαν για αυτούς και τον δίσκο: 

From start to finish Bones plays like a coagulated, cosmic soup, a universe tangential to Flying Lotus’s Cosmogramma that bursts and bristles with unlikely sonic companions, brought to order only by recurring musical motifs, the dominant lyrical themes of identity and isolation and the odd pop hook.

[via]

Βίντεο Κλιπ με καταπληκτική και αγαπημένη Tatiana Maslany:

Live με στρατιωτική μπάντα που το βλέπετε ολόκληρο:

Links: Spotify

#18 Mutoid Man - Bleeder

Who is who: Supergroup από τον Steve Brodsky των Cave In σε κιθάρα και φωνητικά, τον Ben Koller των Converge στα ντραμς και τον πιο άγνωστο αλλά επίσης ικανό Nick Cageao στο μπάσο.

Bleeder: Το Bleeder σε βουτάει από την πρώτη στιγμή και στα 29 λεπτά που διαρκεί δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Γρήγορο, μανιώδες, άμεσο, γεμάτο ενέργεια, τεχνικό χωρίς να το επιδεικνύει και δεν κάνει σε κανένα σημείο κοιλιά. Το μόνο που θα ήθελα προσωπικά να άλλαζε αν και υπάρχει ο φόβος να χανόταν η ομοιομορφία του άλμπουμ, είναι περισσότερα κομμάτια στο ύφος του Bleeder.

Genre: Hardcore Punk, Metalcore, Mathcore

Fav Tracks: Bleeder, Deadlock, Dead Dreams, Beast, Surveillance, Sweet Ivy, Bridgeburner

Είπαν για αυτούς και τον δίσκο: 

Bleeder might not melt your face off, but it will definitely burn it. Badly.

[via]

Live:

Links: Spotify, Bandcamp