Post #100 και Album #1

Όλος ο κόσμος γιορτάζει σήμερα.

Ε ναι. Χριστούγεννα έχουμε.

Δεν εννοώ αυτό. Έτσι κι αλλιώς πέρασαν τα Χριστούγεννα. Για άλλο πράγμα γιορτάζουμε.

Ε ναι. Μπαίνει το 2012.

Ούτε αυτό εννοώ. Οκ μπορεί το 2012 να είναι η τελευταία χρονιά αφού θα καταστραφεί ο κόσμος και θα πεθάνετε αλλά κάτι πιο σημαντικό γιορτάζουμε σήμερα.

Ε τι;

Έφτασα τα 100 posts.

(κραυγές)

Από τον Μάρτιο του 2011 που άρχισα με την πρώτη super duper extreme ultimate power ανάρτηση, κάνοντας δέκα posts κάθε μήνα έφτασα σήμερα στα 100!

Σε αυτό το χρονικό διάστημα εμφανίστηκε και διαφήμισή μου στο Λονδίνο. True Story.

Ναι η διαφήμιση είναι αληθινή. Έγινε μέσω καμπάνιας του ΟΤΕ.

Τις επόμενες μέρες θα δείτε αλλαγές στο layout του blog (φυσικά θα κρατήσω backup του τωρινού μέχρι να αποφασίσω τη νέα εμφάνιση) που θα συμβολίζει τη νέα έκδοση του blog που επηρεασμένος από εδώ, την ονομάζω Simigdalenios 2.0 (Profiterole). Θα μειωθούν και τα ποστ.

Υστερόγραφο: Έχω αφήσει μια λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ του 2011 να τρέχει.

Μέχρι τώρα έχω αποκαλύψει τις θέσεις 51-2 σε αυτά τα posts:

Part 1, Part 2, Part 3, Part 4 και Part 5.

Έμεινε το νούμερο 1.

1. Matana Roberts - COIN COIN Chapter One: Gens de couleur libres

Η Matana Roberts μάζεψε 15 μουσικούς (ανάμεσά τους 2 τρομπέτες, 2 μπάσα, 2 βιολιά, 1 τσέλο, 1 πιάνο, κιθάρες, duduk και αρκετά σαξόφωνα) για να ηχογραφήσουν το COIN COIN. Ένα project 12 δίσκων με πολιτικό χαρακτήρα και κύριο θέμα τους σκλάβους προγόνους της ίδιας σε Αφρική και Αμερική. Η ίδια μεταφέρει το project με τη φράση "I speak memory". Ακούγεται πως έχουν ηχογραφηθεί ήδη και οι επόμενοι 5 δίσκοι. 

Gens de couleur libres. Δηλαδή Free people of color. Έτσι αποκαλούσαν παλιά τους απελευθερωμένους από τη σκλαβιά νέγρους, έτσι αποκαλεί η ίδια το πρώτο κεφάλαιο του project.

Ο δίσκος είναι ηχογραφημένος live μπροστά σε κοινό 30 ατόμων. Κάτι που φαίνεται μόνο στο κλείσιμο του πιο μελωδικού κομματιού How Much Would You Cost? που είναι και το τελευταίο.

Πρώτο κομμάτι είναι το Rise που αρχίζει με free jazz και τελειώνει έτσι ώστε να δέσει η καλύτερη αναμφίβολα σύνθεση του δίσκου, το Pov Piti, το οποίο ξεκινά με κραυγές απόγνωσης, συνεχίζει με σαξόφωνο και στο 5:45 μπαίνει το τρίο των εγχόρδων. 

Χωρίς να υπάρξει διακοπή αλλά με εμφανή την αλλαγή σε πιο χαρούμενα μονοπάτια συνεχίζει το Song for Eulalie μέχρι να αρχίσει το πολυδιάστατο Kersaia.