How does it feel ?

Το επομενο κειμενο ειναι απο τον Makedoniko . Εγω προσθεσα μονο το φοβερο και τρομερο λινκ καπου στο τελος και το βιντεο.

Τούμπα, Θεσσαλονίκη

16 Σεπτεμβρίου, 2011

01:38 π.μ.

Μετά από μια συνηθισμένη βόλτα με τους συνηθισμένους φίλους μου στα συνηθισμένα μέρη .Μετά από πολλές ώρες τρολλαρισματος και λίγα λεπτά ουσιαστικής συζήτησης , γυρίζω σπίτι . Όλα τόσο φυσιολογικά και τόσο προβλέψιμα σε τέτοιο βαθμό που σκέφτομαι ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε βαρεθεί τη ζωή του και θα σκεφτόταν ότι η απομόνωση στη φυλακή θα έχει πιο πολύ πλάκα . Κι επειδή εγώ τείνω προς το φυσιολογικός μου διαπερνάει φευγαλέα μια τέτοια σκέψη απ'το μυαλό . Αλλά επειδή σκέφτηκα πολύ και κοντεύω να κάψω όσα εγκεφαλικά κύτταρα μου έχουν απομείνει , αποφασίζω να ανοίξω το παράθυρο του δωματίου μου, ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ την ακούω. Μια κοπέλα από την διπλανή πολυκατοικία παίζει κιθάρα και τραγουδάει τον Knockin' on heaven’s door του Bob Dylan και ειλικρινά το έπαιζε τόσο καλά που κατέβαλα προσπάθεια να καταλάβω ότι δεν είναι recorded version . Ευτυχία . Βρήκα την αδελφή ψυχή που θα με βγάλει από την πλήξη και την μονοτονία της ρουτίνας μου. Αυτή η αίσθηση διήρκεσε περίπου 4-5 λεπτά. ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ το απόλυτο σπάσιμο. Τρεις-τέσσερις γείτονες βγαίνουν στο μπαλκόνι, μαζί τους κι η σπαστική γειτόνισσα Λίτσα, Σούλα ή κάτι τέτοιο και  με την χαζή τσιριχτή φωνή της φωνάζει “Ήσυχα κοπέλα μου θα φωνάξω το 100, δουλεύουμε αύριο το πρωί”. Ξενέρα. Πάνω που σκέφτηκα ότι βρήκα τον λόγο να συνεχίζω να ζω. Αυτό που με ενόχλησε τόσο ήταν τα ψέμματα των γειτόνων που και καλά ενοχλήθηκαν ενώ ήταν παρασκευή βράδυ και έπαιζε ένα από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής σε μια πολύ καλή εκτέλεση. Δεν μπορώ να σκεφτώ λόγο να ενοχλείσαι από αυτή την κατάσταση, εκτός από έναν: τα έχεις πάρει στο κρανίο επειδή είσαι μεσήλικος δεν έχεις κάνει τίποτα ενδιαφέρον στη ζώη σου, δεν έχεις στόχους, φιλοδοξίες και όνειρα , ούτε καν υποχρεώσεις και μισείς οποιονδήποτε περνάει καλύτερα από σένα.

Το επόμενο βράδυ. Σάββατο, 17 Σεπτεμβρίου

Ήρεμη νύχτα για μένα όπως κι η προηγούμενη. Γυρίζω σπίτι περίπου την ίδια ώρα και σκέφτομαι, τι άλλο; Ότι θα γούσταρα πολύ να ακούσω και σήμερα Bob Dylan. KAI NAI ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ένας γείτονας από μια κοντινή πολυκατοικία, δεν κατάλαβα ποια, ακούει το Like a Rolling Stone με τα ηχεία στο τέρμα και στο ρεφρέν τραγουδάει “HOW DOES IT FEEEEEELL?”. Έπαθα την πλάκα μου. Δύο σερί βράδια έσπασε η πλήξη μου αλλά μέχρι εκεί. Ξανά οι γείτονες άρχιζαν να φωνάζουν και να γκρινιάζουν, αυτή τη φορά είχαν και λίγο δίκιο, ο τύπος ήταν αρκετά παράφωνος, πάλι καλά που έμεινε στο ρεφραιν και δεν συνέχισε και το κουπλέ.

Αλλά πραγματικά αυτά τα λίγα λεπτά καλής μουσικής που άκουσα και δεν προέρχονταν από τα δικά μου ηχεία ήταν μια πραγματική απόλαυση, έστω κι αν κράτησαν μόνο λίγα λεπτά, γιατί συνήθως από τους γείτονες ακούω Σταμάτη Γονίδη και Βασίλη Καρρά (και ναι αυτοί ενοχλούν όποια ώρα της ημέρας κι αν παίζουν)

Πληροφοριακά, η κυρά Λίτσα-Σουλα δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή της αλλά ζει με το μισθό του άντρα της, που μαντέψτε! ως γνήσιος  Έλληνας 55-60άρης έχει βγει στη σύνταξη επειδή ήταν σε μια από τις πολλές ΔΕΚΟ.