Σήμερα έχουμε τους δίσκους που θα μπορούσαν να μπουν στην εικοσάδα. Σε άλλες χρονιές σίγουρα θα είχαν θέση αλλά το 2015 έβγαλε πολλή (και πολύ) ωραία μουσική οπότε έμειναν εκτός.
Αυτή τη φορά η παρουσίαση θα γίνει αλφαβητικά αλλά πριν από αυτά θα γίνει ειδική μνεία σε έναν δίσκο που δεν έχει βγει ακόμα και δεν είμαι σίγουρος αν θα περιέχει τα κομμάτια που νομίζω.
ALA.NI - YOU & I
Who is who: Γεννημένη στο Λονδίνο, η ALA.NI, έκανε τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι ως backing singer δίπλα σε ονόματα όπως ο Andrea Bocelli ή ο Damon Albarn. Προς το παρόν δεν την ξέρει κανείς αλλά σίγουρα θα λάμψει λόγω του ταλέντου της και της ιδιαιτερότητάς της για την εποχή μας. Η εμφάνιση της στον Jools Holland την ίδια μέρα που ήταν καλεσμένοι οι Muse σίγουρα θα τράβηξε κάποια βλέμματα όπως και το Take Away Show με (την) La Blogothèque που υπάρχει παρακάτω και τη σύστησε και σε εμένα.
Στιχουργικά έχει να κάνει με μια καταδικασμένη σχέση της στο πέρασμα των εποχών.
Gazpacho - Molok
Who is who: Οι Gazpacho είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες. Αν σκεφτεί κανείς τι μουσικές έχουν βγάλει και το ότι σε ήχους μπορούν να συγκριθούν με Muse, Radiohead, Porcupine Tree, Jeff Buckley και φυσικά Marillion αφού ξεκίνησαν από το fan club τους θα έπρεπε να είναι και ένα ανάλογο όνομα στη μουσική βιομηχανία. Αντιθέτως δεν έχουν καν λήμμα για όλα τους τα άλμπουμ στη Wikipedia.
Δισκογραφία: Το Bravo το 2003 είναι ένα άλμπουμ με stand alone εμπορικά κομμάτια που πολλοί θα ήθελαν για ντεμπούτο τους. Ακολουθεί το κακό When Earth Lets Go το 2004 και το Firebird το 2005 που δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις αλλά σίγουρα αξίζει εξερεύνηση από τους φανς μέχρι που φτάνουμε στο 2007 και αλλάζουν όλα με το Night. Ένα ονειρικό concept άλμπουμ με ίσως το καλύτερο κλείσιμο που έχει γραφτεί ποτέ συναρτήσει με το τι έχει προηγηθεί. Δύο χρόνια μετά το πηγαίνουν ακόμα παραπέρα με το Tick Tock, ένα ακόμα concept άλμπουμ αυτή τη φορά σαν ταξίδι στην έρημο και εμπνευσμένο από τον Μικρό Πρίγκιπα το οποίο θεωρείται από πολλούς και το καλύτερο τους. Μόλις ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν το Missa Atropos με πιο σκοτεινό ύφος που όμως είναι ένα κλικ πιο κάτω και το 2012 κυκλοφορούν το μαγευτικό March of Ghosts στο ίδιο στυλ αλλά εξαιρετικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Το 2014 βγάζουν ένα ακόμα αριστούργημα, το Demon, που είναι σαν μια μίξη ήχων ανάμεσα στο ερημικό Tick Tock και τα πιο σκοτεινά τους.
Ουρανός Μολύβι: Στο Ουρανός Μολύβι το γυρνάει σε ηλεκτρισμένο ρεμπέτικο με φανερές επιρροές από τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Manyfingers - The Spectacular Nowhere
Who is who: Ο Manyfingers είναι ο Chris Cole και είναι γνωστός και από τις συνεργασίες του με τον Matt Elliott όταν υπέγραφε ως The Third Eye Foundation.
The Spectacular Nowhere: Στα φωνητικά συμμετέχει ο Dave Callahan των Moonshake και ο δίσκος είναι σαν ένα πανέμορφο soundtrack για ταινίες που δεν έχουν βγει ακόμα.
Matana Roberts - Coin Coin Chapter Three: River Run Thee
River Run Thee: Κι αν στο πρώτο κεφάλαιο την ακούγαμε με άλλους 15 μουσικούς και στο δεύτερο με τέσσερις πέντε, στο τρίτο την ακούμε ολομόναχη. Δεν υπάρχει το μεγαλείο, η επιβλητικότητα και το γδάρσιμο του πρώτου κεφαλαίου αλλά υπάρχει ακόμα το καθαρτικό και εξαγνιστικό στοιχείο.
Who is who: Βρετανίδα με καταγωγή από Πακιστάν και Νορβηγία με χαρακτηριστικά ανδρόγυνα φωνητικά. Δεύτερο της άλμπουμ μετά το 2013 και το Love Your Dum and Mad ενώ συμμετείχε και στον δίσκο του Ghostpoet. Στον τρόπο που γράφει μου θυμίζει Chelsea Wolfe γιατί...
Fast Food: ...τα τραγούδια της δεν έχουν πολλές αλλαγές και εκπλήξεις στη διάρκεια τους αλλά σε βάζουν στο κλίμα από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Natalie Prass - Natalie Prass
Who is who: Η μουσική της Natalie Prass περιέχει παραδεισένιες μεν μελωδίες, με ένα μελαγχολικό στίγμα όμως και γενικά ένα γλυκόπικρο αποτύπωμα.
S/T: Αυτό είναι το πρώτο της άλμπουμ και άρχισε να το γράφει από το 2009. Το 2012 είχε ολοκληρωθεί αλλά δεν κυκλοφόρησε καθώς ο ιδρυτής της δισκογραφικής, Matthew E. White, που είναι και παραγωγός στο άλμπουμ, προτίμησε να κυκλοφορήσει την δική του δουλειά.
Other Lives - Rituals
Who is who: Τριμελές πλέον συγκρότημα από την Οκλαχόμα με τρία άλμπουμ. Μέχρι το 2008 είχαν το όνομα Kunek και είχαν κυκλοφορήσει έναν δίσκο το 2006.
Rituals: Για τους φίλους των Bon Iver και των παλιών Radiohead.
Torres - Sprinter
Sprinter: Το εναρκτήριο κομμάτι και πρώτο single μας έκανε να πιστεύουμε για μια πιο rock στροφή αλλά τελικά μένει στο ίδιο ύφος με το πρώτο της άλμπουμ και στα ίδια επίπεδα. Ίσως με περισσότερη οργή στο πρώτο μέρος αντί για θλίψη.
Policy: Στο Policy υπάρχει μια πολύ πιο χαρούμενη και Rock 'n' Roll διάθεση που σε κάνει να χορέψεις ή να τραγουδήσεις μαζί του. Τώρα είδα ότι υπάρχει deluxe version με 13 κομμάτια αντί για 8 που άκουσα εγώ.
Genre: Classical Vocal Jazz/Soul. Σαν ένα tribute σε μεγάλες ντίβες των 40's αλλά συγχρόνως νέο και ορίτζιναλ.
Η ίδια περιγράφει τη μουσική της ως Dark Disney.
Must Watch Live:
ξεκινάει στο 0:45
Chris Cornell - Higher Truth
Who is who: Ο Chris Cornell είναι γνωστός απλά να αναφέρω ότι αριθμεί έξι δίσκους με τους Soundgarden, έναν με τους Temple of the Dog, τρεις με τους Audioslave και τέσσερις προσωπικούς.
Higher Truth: Κι όμως έπρεπε να φτάσει στον δέκατο τέταρτο για να έχει τον ήχο που του ταιριάζει καλύτερα: Ροκ με ακουστική κιθάρα και τη φωνή του. Φυσικά το είχε κάνει και στο Songbook και πολλές φορές live αλλά είναι πρώτη φορά σε νέο υλικό. Στο Higher Truth υπάρχουν δεκαέξι τραγούδια άρα αναπόφευκτα υπάρχουν και κάποια fillers. Ο Chris Cornell όμως δείχνει ότι και τις πιο μέτριες συνθέσεις μπορεί να τις αναδείξει με τη φωνή του.
Genre: Rock
Least Fav Tracks: Dead Wishes, Our Time In The Universe
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Τέταρτο το Songbook το 2011. Πολύ χαμηλά το King Animal από Soundgarden το 2012.
Links: Spotify
Dorthia Cottrell - Dorthia Cottrell
Who is who: Η Dorthia Cottrell είναι μέλος των Windhand που παίζουν ένα psychedelic heavy doom.
S/T: Το προσωπικό της ντεμπούτο όμως δεν έχει καμία σχέση. Ο ήχος είναι καθαρός και οι μελωδίες γλυκές.
Genre: Dark Folk. Για να ακούγεται τη νύχτα.
Fav Tracks: Gold, Rake, Cemetery Song
Links: Spotify
Father John Misty - I Love You, Honeybear
Who is who: Ο Josh Tillman πρόλαβε να βγάλει οκτώ προσωπικούς δίσκους, δύο με του Fleet Foxes ως drummer και να έχει και κάποιες ακόμα συμμετοχές σε άλλα συγκροτήματα μέχρι να μας ξανασυστηθεί ως Father John Misty.
I Love You, Honeybear: Το θέμα με αυτόν τον δίσκο είναι ότι μάλλον ο προηγούμενος έχει καλύτερα τραγούδια. Μεγαλύτερη ποικιλία σε ήχο και ρυθμό, λιγότερο μονότονα και πιο easy-listening. Κι όμως ο φετινός είναι αυτός που έχει σαρώσει σε όλες τις κριτικές. Ποιος είναι ο λόγος; Φυσικά το θέμα του.
Στιχουργικά: Μια ωδή για τη γυναίκα του και για τον έρωτα γενικότερα μαζί με διάφορες ειρωνείες για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής όπως τον βλέπει αυτός. Όλα με χιούμορ και ειλικρίνεια.
Συμπέρασμα: Άρα αν δεν σας αρέσει κάποιο τραγούδι ούτε με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη, ούτε και με τη τρίτη, διαβάστε σιγά σιγά τους στίχους με τις αναγκαίες πολλές φορές επεξηγήσεις από εδώ, διαβάστε και κανένα κείμενο σαν αυτό και ίσως αλλάξετε γνώμη.
Genre: Indie Rock
Fav Tracks: Nothing Good Ever Happens At The Goddamn Thirsty Crow, When You're Smiling And Astride Me, Bored In The USA, I Went To The Store One Day
Least Fav Tracks: True Affection
Must Watch Live:
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Τη θέση 36 είχε πάρει το Fear Fun το 2012 σε μια χρονιά ανάλογη σε ποικιλία και ποσότητα μουσικής με τη φετινή.
Fuzz - II
Who is who: Οι Fuzz είναι supergroup με σημαντικότερο όνομα τον ιδιαίτερα παραγωγικό Ty Segall που όμως αφήνει την κιθάρα και κάθεται πίσω απ' τα ντραμς. Στα φωνητικά συμμετέχουν και οι τρεις αλλά τον κύριο ρόλο τον έχει πάλι αυτός. Κάτι που μου αρέσει στον Ty Segall είναι ότι κάθε άλμπουμ του κρατάει ένα συγκεκριμένο στυλ και ύφος.
II: Το δεύτερο άλμπουμ των Fuzz έχει τρομερές κιθάρες και πάρα πολλά riffs. Απομακρύνεται τελείως από το surf ύφος και αγγίζει το stoner.
Genre: Garage, Stoner, Heavy Fuzz Rock
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Το 2012 το Twins του Ty Segall μου είχε αρέσει και το είχα στη θέση 33, το Slaughterhouse από Ty Segall Band στη θέση 41 και το Hair με τον White Fence πολύ χαμηλά καθώς είχα ξεχωρίσει μόνο δύο κομμάτια. Το 2013 το ντεμπούτο των Fuzz το είχα αφήσει εκτός λίστας καθώς δεν μου είπε τίποτα όπως και το Sleeper του Ty Segall. Πέρυσι το Manipulator μου άρεσε πολύ και το είχα στη θέση 14.
Gazpacho - Molok
Who is who: Οι Gazpacho είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες. Αν σκεφτεί κανείς τι μουσικές έχουν βγάλει και το ότι σε ήχους μπορούν να συγκριθούν με Muse, Radiohead, Porcupine Tree, Jeff Buckley και φυσικά Marillion αφού ξεκίνησαν από το fan club τους θα έπρεπε να είναι και ένα ανάλογο όνομα στη μουσική βιομηχανία. Αντιθέτως δεν έχουν καν λήμμα για όλα τους τα άλμπουμ στη Wikipedia.
Δισκογραφία: Το Bravo το 2003 είναι ένα άλμπουμ με stand alone εμπορικά κομμάτια που πολλοί θα ήθελαν για ντεμπούτο τους. Ακολουθεί το κακό When Earth Lets Go το 2004 και το Firebird το 2005 που δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις αλλά σίγουρα αξίζει εξερεύνηση από τους φανς μέχρι που φτάνουμε στο 2007 και αλλάζουν όλα με το Night. Ένα ονειρικό concept άλμπουμ με ίσως το καλύτερο κλείσιμο που έχει γραφτεί ποτέ συναρτήσει με το τι έχει προηγηθεί. Δύο χρόνια μετά το πηγαίνουν ακόμα παραπέρα με το Tick Tock, ένα ακόμα concept άλμπουμ αυτή τη φορά σαν ταξίδι στην έρημο και εμπνευσμένο από τον Μικρό Πρίγκιπα το οποίο θεωρείται από πολλούς και το καλύτερο τους. Μόλις ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν το Missa Atropos με πιο σκοτεινό ύφος που όμως είναι ένα κλικ πιο κάτω και το 2012 κυκλοφορούν το μαγευτικό March of Ghosts στο ίδιο στυλ αλλά εξαιρετικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Το 2014 βγάζουν ένα ακόμα αριστούργημα, το Demon, που είναι σαν μια μίξη ήχων ανάμεσα στο ερημικό Tick Tock και τα πιο σκοτεινά τους.
Molok: Με το που διάβασα ότι θα κυκλοφορήσουν πάλι άλμπουμ μετά από τόσο μικρό χρονικό διάστημα είχα μια επιφύλαξη και μάλλον είχα δίκιο. Δεν ξέρω πώς μπορεί να ακουστεί αυτός ο δίσκος σε κάποιον που δεν έχει επαφή με την μπάντα. Μπορεί να τρελαθεί με το που ακούσει τη φωνή του Ohme. Εγώ όμως που έχω ακούσει τέσσερα αριστουργήματα και άλλα δύο πολύ καλά άλμπουμ, αυτός ο δίσκος μου φαίνεται πολύ κατώτερος παρότι όλα τα συστατικά των προηγούμενων επιτυχιών είναι και πάλι εδώ. Οι μαγικές στιγμές φυσικά δεν λείπουν αλλά υπάρχουν και κάποιες μέτριες, κάτι που έχει να συμβεί εδώ και δέκα χρόνια. Γενικά μια κριτική γίνεται και από τις προσδοκίες που έχεις για κάτι. Για το συγκρότημα έχω πάρα πολύ υψηλές, μετά το άκουσμα της ημερομηνίας που θα κυκλοφορήσει έπεσαν πολύ και έτσι τελικά το αποτέλεσμα ήταν κάπου στη μέση.
Στιχουργικά: Τα εξηγούν εδώ.
Trivia:
# Στο Molok Rising ο αρχαιολόγος Gjermund Kolltveit παίζει αναδημιουργημένα όργανα από τη Λίθινη Εποχή.
Στιχουργικά: Τα εξηγούν εδώ.
Trivia:
# Στο Molok Rising ο αρχαιολόγος Gjermund Kolltveit παίζει αναδημιουργημένα όργανα από τη Λίθινη Εποχή.
# Ο δίσκος μπορεί να καταστρέψει το σύμπαν. Ο περίεργος ήχος που ακούγεται στο τέλος είναι ένας μικρός κώδικας που όταν προσπαθούν τα CD players να τον αναπαράγουν παράγουν ταυτόχρονα και έναν τυχαίο αριθμό. Αν αυτός ο αριθμός αντιστοιχεί με τη θέση όλων των ηλεκτρονίων στο σύμπαν, θεωρητικά μπορεί να καταστραφεί το σύμπαν σύμφωνα και με το Quantum Zeno effect. Ευτυχώς που κανείς δεν ακούει CDs δηλαδή.
Genre: Art Rock, Neo-Prog, Alt-Prog
Least Fav Tracks: Bella Kiss
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Πρωτιά και το 2012 και το 2014.
Joanna Newsom - Divers
Λόλεκ - Ουρανός Μολύβι
Who is who: Η Joanna Newsom έχει σαν κύριο όργανο την άρπα και αν κοιτάξει κάποιος την wikipedia θα δει ότι τα άλμπουμ της έχουν αναδειχθεί από διάφορα sites όχι απλά στα καλύτερα της χρονιάς αλλά και στα καλύτερα της δεκαετίας. Εγώ παρ' όλα αυτά την έμαθα μόλις φέτος με το Ys που το λάτρεψα για το παραμυθένιο του στυλ από την πρώτη στιγμή. Τα υπόλοιπα δεν τα έχω αφομοιώσει ακόμα αλλά σίγουρα δεν (θα) έχουν το ίδιο impact για τον λόγο ότι είναι περισσότερο τραγούδια. Ασύνδετα και χωρίς τα γεμίσματα του Ys.
Divers: Το ίδιο συμβαίνει και με το Divers. Τα περισσότερα κομμάτια ορίζονται μόνο από τις φωνητικές μελωδίες της Newsom. Η άρπα, το πιάνο και τα υπόλοιπα όργανα σε πολύ λίγες στιγμές έχουν υπόσταση και καταφέρνεις να τα προσέξεις παραπάνω.
Genre: Chamber Folk, Baroque Pop
Λόλεκ - Ουρανός Μολύβι
Who is who: Ο Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) ξεκίνησε μαζί με τον Bolek αλλά μετά ο Bolek έφυγε και έμεινε μόνος του. Το 2009 έβγαλε τον αγγλόφωνο δίσκο Alone και δύο χρόνια μετά τον εξαιρετικό Αχινό στα ελληνικά. Μουσικά είναι σαν Έλληνας Leonard Cohen, σαν σύγχρονος Johnny Cash, σαν Nick Cave αλλά όχι badass, σαν Tom Waits στο μη σχιζοφρενές. Σημαντικό ρόλο στα τραγούδια του παίζει το ακορντεόν. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Ουρανός Μολύβι: Στο Ουρανός Μολύβι το γυρνάει σε ηλεκτρισμένο ρεμπέτικο με φανερές επιρροές από τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Genre: Ηλεκτρισμένο Ρεμπέτικο
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Τον Αχινό το 2011 δεν τον άκουσα εγκαίρως αλλά θα τον έβαζα εικοσάδα.
Links: Bandcamp
Manyfingers - The Spectacular Nowhere
Who is who: Ο Manyfingers είναι ο Chris Cole και είναι γνωστός και από τις συνεργασίες του με τον Matt Elliott όταν υπέγραφε ως The Third Eye Foundation.
The Spectacular Nowhere: Στα φωνητικά συμμετέχει ο Dave Callahan των Moonshake και ο δίσκος είναι σαν ένα πανέμορφο soundtrack για ταινίες που δεν έχουν βγει ακόμα.
Genre: Neoclassical, Experimental, Trip-hop
Fav Tracks: No Real Men, Alone In My Bones, It's All Become Hysterical, From Madam Hilda Soarez, Le Problème De Charbon, The Dump Pickers of Rainham, Erasrev
Links: Spotify
Matana Roberts - Coin Coin Chapter Three: River Run Thee
Who is who: Η Matana Roberts είναι Νεοϋρκέζα σαξοφωνίστρια και επιχειρεί μέσω ενός project δώδεκα δίσκων να μας πει για τη σκλαβιά των νέγρων στην Αμερική.
River Run Thee: Κι αν στο πρώτο κεφάλαιο την ακούγαμε με άλλους 15 μουσικούς και στο δεύτερο με τέσσερις πέντε, στο τρίτο την ακούμε ολομόναχη. Δεν υπάρχει το μεγαλείο, η επιβλητικότητα και το γδάρσιμο του πρώτου κεφαλαίου αλλά υπάρχει ακόμα το καθαρτικό και εξαγνιστικό στοιχείο.
Genre: Avant Garde Jazz
Fav Tracks: All is Written, Clothed To The Land, Worn By The Sea, Dreamer Of Dreams, As Years Roll By
Είπαν για αυτήν και τον δίσκο:
Matana Roberts is one of the most acclaimed, socio-politically conscious and aesthetically intrepid composers, band leaders, horn players and experimental sound practitioners of the past decade.
With just two words, said in a voice laced with gravitas, Roberts outlines exactly what is to follow: a visceral, foreboding and unflinching evocation of the hideous history, and complex legacy, of the American slave trade(...)River Run Thee is a broiling, uncompromising work that rips down genre barriers altogether.
Στο παρελθόν στις λίστες μου: Πρωτιά το 2011 με το Gens de couleur libres. Δέκατη έβδομη θέση το 2013 με το Mississippi Moonchile.
Links: Spotify
Nadine Shah - Fast Food
Who is who: Βρετανίδα με καταγωγή από Πακιστάν και Νορβηγία με χαρακτηριστικά ανδρόγυνα φωνητικά. Δεύτερο της άλμπουμ μετά το 2013 και το Love Your Dum and Mad ενώ συμμετείχε και στον δίσκο του Ghostpoet. Στον τρόπο που γράφει μου θυμίζει Chelsea Wolfe γιατί...
Fast Food: ...τα τραγούδια της δεν έχουν πολλές αλλαγές και εκπλήξεις στη διάρκεια τους αλλά σε βάζουν στο κλίμα από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Genre: Gothic Rock, Theatrical Post Punk, Folk Rock
Fav Tracks: Fool, Matador, The Gin One, Washed Up
Είπαν για αυτήν και τον δίσκο:
Μια φωνή βαθιά και αισθησιακή, αλλά ταυτόχρονα άκαμπτη και οι ερμηνείες της είναι μεν θεατρικές αλλά μαζί ελαφρώς αποστερημένες από συναίσθημα.
Links: Spotify
Natalie Prass - Natalie Prass
Who is who: Η μουσική της Natalie Prass περιέχει παραδεισένιες μεν μελωδίες, με ένα μελαγχολικό στίγμα όμως και γενικά ένα γλυκόπικρο αποτύπωμα.
S/T: Αυτό είναι το πρώτο της άλμπουμ και άρχισε να το γράφει από το 2009. Το 2012 είχε ολοκληρωθεί αλλά δεν κυκλοφόρησε καθώς ο ιδρυτής της δισκογραφικής, Matthew E. White, που είναι και παραγωγός στο άλμπουμ, προτίμησε να κυκλοφορήσει την δική του δουλειά.
Genre: Indie Pop/Soul, Chamber Pop, Baroque Pop
Highlight: Το It Is You που είναι σαν να βγήκε από ταινία της Disney.
Η στιγμή: Η ενορχήστρωση στο 1:45 - 2:10 του My Baby Don't Understand Me
Βίντεο Κλιπ:
Links: Spotify
Other Lives - Rituals
Who is who: Τριμελές πλέον συγκρότημα από την Οκλαχόμα με τρία άλμπουμ. Μέχρι το 2008 είχαν το όνομα Kunek και είχαν κυκλοφορήσει έναν δίσκο το 2006.
Rituals: Για τους φίλους των Bon Iver και των παλιών Radiohead.
Genre: Indie Rock, Indie Folk
Fav Tracks: Easy Way Out, English Summer που θυμίζει Radiohead, For The Last, Untitled
Least Fav Tracks: Fair Weather, Beat Primal
Least Fav Tracks: Fair Weather, Beat Primal
Είπαν για αυτούς και τον δίσκο:
Torres - Sprinter
Who is who: Το πραγματικό της όνομα είναι Mackenzie Scott αλλά διάλεξε το google unfriendly ψευδώνυμο Torres. Ευτυχώς έχει δεχτεί αρκετή προώθηση από διάφορα μέσα τους τελευταίους μήνες γιατί με τον τίτλο που διάλεξε και για το δεύτερο της άλμπουμ δεν θα μπορούσες να την βρεις με τίποτα.
Sprinter: Το εναρκτήριο κομμάτι και πρώτο single μας έκανε να πιστεύουμε για μια πιο rock στροφή αλλά τελικά μένει στο ίδιο ύφος με το πρώτο της άλμπουμ και στα ίδια επίπεδα. Ίσως με περισσότερη οργή στο πρώτο μέρος αντί για θλίψη.
Genre: Indie Rock, Alternative
Fav Tracks: Strange Hellos, Son, You Are No Island, A Proper Polish Welcome, The Harshest Light, The Exchange, New Skin
Least Fav Tracks: Cowboy Guilt
Will Butler - Policy
Who is who: Ο Will Butler είναι ο αδερφός του Win Butler και είναι και οι δύο μέλη των Arcade Fire. Οι Arcade Fire δεν μου έκαναν ποτέ αίσθηση σε αντίθεση με αυτόν εδώ τον δίσκο.
Policy: Στο Policy υπάρχει μια πολύ πιο χαρούμενη και Rock 'n' Roll διάθεση που σε κάνει να χορέψεις ή να τραγουδήσεις μαζί του. Τώρα είδα ότι υπάρχει deluxe version με 13 κομμάτια αντί για 8 που άκουσα εγώ.
Genre: Rock 'n' Roll, Indie Rock
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
---> Οι ανώνυμοι να επιλέγουν το Όνομα/Διεύθυνση URL και μπορούν να αφήνουν κενό το δεύτερο πεδίο <---